Einde in zicht
Door: Martin & Daniëlle
Blijf op de hoogte en volg Martin
03 December 2016 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Op het moment van schrijven zitten we op de luchthaven in Istanbul, we zijn net geland: om 05.20 Turkse tijd en wachten op onze overstap naar Amsterdam, die om 08.55 vertrekt.
De laatste twee weken in Zuid-Afrika zijn voorbij gevlogen.
Deze weken hebben we voornamelijk gespendeerd met voorbereiding voor het blind tasting exam. Maar we hebben natuurlijk ook wat tijd genomen om te genieten, dus hebben we op de eerst volgende vrijdag een auto gehuurd en naar Addo’s elephantpark gereden.
Hier hebben we volledig op ons gemak de dieren geobserveerd. We zagen hoe een babyolifantje allesbehalve behulpzaam was naar een ander olifantje dat bij de waterplek wilde komen. Dit viel niet mee aangezien het olifantje in een diepe kloof van ongeveer een halve meter diep zat, waar die uit moest klimmen. Het was best een zielig gezicht, want toen hij het bijna leek op te geven kwam het andere olifantje hem/haar tegemoet. Het olifantje stak z’n slurf uit als een vraag om hulp, maar in plaats van er op gesleurd te worden werd het arme beestje naar beneden geduwd. Gelukkig is het beestje erin geslaagd om eindelijk boven te komen en was de schrik van het vallen al snel vergeten. Hij joeg al snel met z’n “maatje” alle andere kleinere beesten bij de waterplek weg.
Een ander interessant iets wat we gezien hebben is hoe een vogel een hagedis ving en met hulp van een doorn van een boompje er een spies van maakte. Het is wellicht niet een vrolijk verhaal voor de hagedis, maar wel inventief van de vogel.
Tijdens het rijden door Addo’s kregen we een telefoontje van Drikus (een van de duikinstructeurs) of we zin hadden dat weekend nog een paar duiken te maken in Port Elizabeth. Uiteraard waren me met plezier van de partij. We zouden wel als enige gekwalificeerde met een groep leerlingen mee gaan maar toch is het altijd leuk om het water in te kunnen. Op drie van de vier duiken was het zicht uitermate slecht, op één zelfs minder dan 1 meter. Dat leverde ook wel spannende situaties op. Het water was niet alleen een stuk troebeler maar ook een stuk kouder dan in Umkomaas, wat toch wel even wennen was. We zijn tijden een van de duiken twee keer de groep kwijt geraakt. Een keer door een grote golf en een keer omdat wij niet zoveel zwemmen als leerlingen maar gewoon van de omgeving genieten. Gelukkig hebben we ze beide keren terug weten te vinden. De eerste keer hadden we het zoeken na een minuut opgegeven zoals het protocol voorschrijft. Dus we zijn al zoekende opgestegen, op 8 meter zagen we bubbels wat een euforisch gevoel gaf en we wisten dat we alleen maar op de bubbels naar beneden moesten duiken en dat we ze zouden vinden. De tweede keer waren we recht naar de groep aan het kijken die een oefening deed, maar toen kwam er een golf en verdwenen ze, wij zaten net in een andere stroming blijkbaar. Gelukkig met behulp van wat richtingsgevoel en goed oud geluk hadden we ze vrij snel weer gevonden.
Nu weer over de studie, Frank (een wijngenoot) en Martin hebben tijdens de studie een gesprek gehad met de docent over de dingen die we missen. Waaronder Wijn en Spijs lessen, gelukkig heeft onze docent hierop ingehaakt en een interessante workshop gegeven over dit onderwerp. Alleen een echt wijnspijs diner bleef uit, ondanks dat Martin meerdere malen contact heeft gelegd tussen docent en een restaurant. Dus heeft Martin besloten om het op zijn eigenhoutje te organiseren. Zogezegd zo gedaan, na een paar keer overlegd te hebben met eigenaar Nick bij het verborgen pareltje op culinair gebied genaamd Graze by the River. Gelukkig was het animo groot. Helaas konden een aantal wijngenoten niet mee komen i.v.m. met herkansingen. Maar verder iedereen die tijd had kwam mee, zelfs twee niet wijnstudenten konden mee. We hebben de hele avond heerlijk gegeten en geproefd(gedronken). Verbazend genoeg voor vele mensen is het ons toch gelukt om serieus op de wijnen in te gaan en te bespreken welke wijn en waarom het beste bij het gerecht past. Helaas was de persoon die ons vertelde over de wijnen weinig competent, ondanks dat ze werkte voor een wijnhandel. Gelukkig weten wij intussen wel een beetje wat het allemaal inhoud dus heeft dat ons niet bepaald gehinderd. We begonnen met een blind proeverij en daarna met een vier gangen diner met 2 wijnen per gang. De bedoeling was dat de we de beste wijn per gerecht gekozen beargumenteerd werd. De blind proeverij was een leuke extra en degene die de druif goed had geraden zou de fles krijgen. Dit is niet gelukt aangezien het een blend was en een single verietal wijn beloofd was. Kleine schoonheidsfoutjes maar dat zal wel beter gaan als het vaker georganiseerd wordt.
Aan het eind van een week van studie, maar ook ontspanning was het tijd om afscheid te nemen van iedereen. We hebben onze spullen die we niet mee konden nemen verdeeld over de mensen die het beter konden gebruiken en natuurlijk overal een praatje gemaakt.
Zaterdag ochtend rond 6 uur zijn we vertrokken met een Toyota taxibusje naar Cape Town. Een paar lieve studiegenoten hebben ons als groep en individuen uitgezwaaid en wij begonnen aan onze lange tocht. De details terzijde, eenmaal aangekomen in ons hostel Never @ Home zijn we vrij snel naar bed gegaan want na een korte nacht en twaalf uur in een warm busje ben je niet heel fit meer.
De volgende ochtend zijn we naar het Sunday Wine Affair gegaan, waar vele boetiek wijnhuizen aanwezig waren. Hier was Martin totaal in zijn element. Hij heeft de hele dag gekletst met wijnmakers en liefhebbers. Danëlle vond het ook prachtig, maar naar een paar uur gedaan te hebben over een kwart van de expositie werd ze toch wat vermoeid. We hebben beiden veel geleerd tijdens dit uitje. De sfeer was prachtig, het was op het binnen terrein van een oude fabriek met overal kleine ambachtelijke winkeltjes. Er zat ook een chocolade fabriek die van rauwe bonen overheerlijke chocolade maakt. Helaas hielp deze heerlijke walm niet bij het ruiken aan wijn, zeker niet als alle fruit tonen worden overstemd door de dikke zwoele lucht van warme cacao.
De volgende dag kregen we voor de laatste keer les als voorbereiding op ons examen, dit vond plaats op het terrein van de Cape Wine Academy in Stellenbosch. De naam is imposanter dan het gebouw maar dat is niet representatief voor de kwaliteit van onderwijs en moeilijkheidsgraad van de examens. Het was een lange dag en een strenge docente, waar veel van geleerd hebben. Ze heeft haar best gedaan te zorgen dat alle schoonheidsfoutjes er uit gestreken waren voordat we ons examen zouden maken. De dag erop hebben we ons examen gemaakt. Gelukkig was dit voor ons beide succes vol, de gehele dag na het examen was er een gespannen sfeer, maar rond 19:00 ’s avonds kwam het verlossende telefoontje. Dit was gelukkig voor ons een positief resultaat maar helaas niet voor iedereen, zelfs na de herkansing twee dagen later waren twee van onze wijngenoten nog niet gediplomeerd. Hopelijk zullen ze dit in Nederland spoedig verbeteren.
De rest van de week hadden wij vakantie, en hebben we lekker genoten van het uit eten gaan en we hebben veel wijnhuizen bezocht. Vaak was het niet heel interessant aangezien we geen antwoord kregen op onze kritische vragen. Bij twee wijnhuizen: Spier en Hidden Valley werden we rondgeleid door de wijnmaker (in Spier’s geval door een van de wijnmakers) dit was erg leuk. Onze nieuwsgierigheid werd bevredigd en iedere vraag werd uitgebreid beantwoord. We mochten zelfs wijnen uit de tonnen proeven wat altijd een leuke ervaring is. Over tonnen gesproken, we zijn ook naar Van Ryn’s geweest. Een van de eerste Brandy stokerijen van Zuid Afrika. Prachtig gebouw, lekkere Brandewijn ondanks dat het acht uur ’s ochtends was. Het enige nadeel was dat het rondleidings- en proeverij personeel als middelmatige acteurs hun script af speelden. Op iedere diepere vraag gaven ze een antwoord die totaal buiten de context stond. Dit alles werd goed gemaakt door één man, de Cooper. Helaas zijn we zijn naam vergeten, maar het bijzondere aan dit bedrijf is dat ze meerdere Coopers in dienst hebben. Uiteraard heeft de setting waar in hij zijn vakmanschap presenteert een hoog Efteling/Disneyland gehalte en voelt het eerst als kwakzalverij. Maar zodra hij klaar is met de introductie en laat zien hoe een wijnvat gemaakt wordt, is al die achterdocht verdwenen. Zulke vaardigheid kun je niet faken. Het is een prachtig ambacht om te zien en om meer over te leren, we hebben vaak in boeken gelezen hoe een ton gemaakt word maar om het te zien is een compleet ander verhaal. Helaas is een deel van de productie over genomen door machines en vormen de ambachtslieden de duigen en het ijzer niet meer zelf. Het in elkaar zetten en toasten van het hout is tot op heden niet mogelijk voor een machine. Een leuk weetje is dat iedere cooper in Zuid-Afrika zijn eigen melodie heeft die hij speelt als hij de laatste ringen om het vat vast zet, zodat het ondersteunende personeel het vat komt ophalen en nieuw materiaal komt brengen. Een feestelijke Afrikaanse ‘touch’ dat de arbeid gedaan is. Heel mooi om te zien en horen.
Zoals eerder gezegd zijn we onderweg naar huis, op dit moment zitten we in het vliegtuig naar Amsterdam vanaf Istanbul. Het heeft toch iets langer geduurd dan verwacht om dit verhaal te typen. Bedankt dat jij, jullie, U en iedereen dit gelezen hebben. Het is bijzonder, verbazend en vleiend dat zoveel mensen geïnteresseerd zijn in wat we mee maken. Bedankt voor het trouwe lezen en bedankt voor het lezen van ook dit lange verhaal. Hoe lang de verhalen ook zijn en hoe goed we het proberen te weerspiegelen, de echte ervaring kun je alleen zelf op doen.
Dit was ons Afrika avontuur and we are quite ready for another one!
Heel veel liefs,
Martin & Daniëlle
De laatste twee weken in Zuid-Afrika zijn voorbij gevlogen.
Deze weken hebben we voornamelijk gespendeerd met voorbereiding voor het blind tasting exam. Maar we hebben natuurlijk ook wat tijd genomen om te genieten, dus hebben we op de eerst volgende vrijdag een auto gehuurd en naar Addo’s elephantpark gereden.
Hier hebben we volledig op ons gemak de dieren geobserveerd. We zagen hoe een babyolifantje allesbehalve behulpzaam was naar een ander olifantje dat bij de waterplek wilde komen. Dit viel niet mee aangezien het olifantje in een diepe kloof van ongeveer een halve meter diep zat, waar die uit moest klimmen. Het was best een zielig gezicht, want toen hij het bijna leek op te geven kwam het andere olifantje hem/haar tegemoet. Het olifantje stak z’n slurf uit als een vraag om hulp, maar in plaats van er op gesleurd te worden werd het arme beestje naar beneden geduwd. Gelukkig is het beestje erin geslaagd om eindelijk boven te komen en was de schrik van het vallen al snel vergeten. Hij joeg al snel met z’n “maatje” alle andere kleinere beesten bij de waterplek weg.
Een ander interessant iets wat we gezien hebben is hoe een vogel een hagedis ving en met hulp van een doorn van een boompje er een spies van maakte. Het is wellicht niet een vrolijk verhaal voor de hagedis, maar wel inventief van de vogel.
Tijdens het rijden door Addo’s kregen we een telefoontje van Drikus (een van de duikinstructeurs) of we zin hadden dat weekend nog een paar duiken te maken in Port Elizabeth. Uiteraard waren me met plezier van de partij. We zouden wel als enige gekwalificeerde met een groep leerlingen mee gaan maar toch is het altijd leuk om het water in te kunnen. Op drie van de vier duiken was het zicht uitermate slecht, op één zelfs minder dan 1 meter. Dat leverde ook wel spannende situaties op. Het water was niet alleen een stuk troebeler maar ook een stuk kouder dan in Umkomaas, wat toch wel even wennen was. We zijn tijden een van de duiken twee keer de groep kwijt geraakt. Een keer door een grote golf en een keer omdat wij niet zoveel zwemmen als leerlingen maar gewoon van de omgeving genieten. Gelukkig hebben we ze beide keren terug weten te vinden. De eerste keer hadden we het zoeken na een minuut opgegeven zoals het protocol voorschrijft. Dus we zijn al zoekende opgestegen, op 8 meter zagen we bubbels wat een euforisch gevoel gaf en we wisten dat we alleen maar op de bubbels naar beneden moesten duiken en dat we ze zouden vinden. De tweede keer waren we recht naar de groep aan het kijken die een oefening deed, maar toen kwam er een golf en verdwenen ze, wij zaten net in een andere stroming blijkbaar. Gelukkig met behulp van wat richtingsgevoel en goed oud geluk hadden we ze vrij snel weer gevonden.
Nu weer over de studie, Frank (een wijngenoot) en Martin hebben tijdens de studie een gesprek gehad met de docent over de dingen die we missen. Waaronder Wijn en Spijs lessen, gelukkig heeft onze docent hierop ingehaakt en een interessante workshop gegeven over dit onderwerp. Alleen een echt wijnspijs diner bleef uit, ondanks dat Martin meerdere malen contact heeft gelegd tussen docent en een restaurant. Dus heeft Martin besloten om het op zijn eigenhoutje te organiseren. Zogezegd zo gedaan, na een paar keer overlegd te hebben met eigenaar Nick bij het verborgen pareltje op culinair gebied genaamd Graze by the River. Gelukkig was het animo groot. Helaas konden een aantal wijngenoten niet mee komen i.v.m. met herkansingen. Maar verder iedereen die tijd had kwam mee, zelfs twee niet wijnstudenten konden mee. We hebben de hele avond heerlijk gegeten en geproefd(gedronken). Verbazend genoeg voor vele mensen is het ons toch gelukt om serieus op de wijnen in te gaan en te bespreken welke wijn en waarom het beste bij het gerecht past. Helaas was de persoon die ons vertelde over de wijnen weinig competent, ondanks dat ze werkte voor een wijnhandel. Gelukkig weten wij intussen wel een beetje wat het allemaal inhoud dus heeft dat ons niet bepaald gehinderd. We begonnen met een blind proeverij en daarna met een vier gangen diner met 2 wijnen per gang. De bedoeling was dat de we de beste wijn per gerecht gekozen beargumenteerd werd. De blind proeverij was een leuke extra en degene die de druif goed had geraden zou de fles krijgen. Dit is niet gelukt aangezien het een blend was en een single verietal wijn beloofd was. Kleine schoonheidsfoutjes maar dat zal wel beter gaan als het vaker georganiseerd wordt.
Aan het eind van een week van studie, maar ook ontspanning was het tijd om afscheid te nemen van iedereen. We hebben onze spullen die we niet mee konden nemen verdeeld over de mensen die het beter konden gebruiken en natuurlijk overal een praatje gemaakt.
Zaterdag ochtend rond 6 uur zijn we vertrokken met een Toyota taxibusje naar Cape Town. Een paar lieve studiegenoten hebben ons als groep en individuen uitgezwaaid en wij begonnen aan onze lange tocht. De details terzijde, eenmaal aangekomen in ons hostel Never @ Home zijn we vrij snel naar bed gegaan want na een korte nacht en twaalf uur in een warm busje ben je niet heel fit meer.
De volgende ochtend zijn we naar het Sunday Wine Affair gegaan, waar vele boetiek wijnhuizen aanwezig waren. Hier was Martin totaal in zijn element. Hij heeft de hele dag gekletst met wijnmakers en liefhebbers. Danëlle vond het ook prachtig, maar naar een paar uur gedaan te hebben over een kwart van de expositie werd ze toch wat vermoeid. We hebben beiden veel geleerd tijdens dit uitje. De sfeer was prachtig, het was op het binnen terrein van een oude fabriek met overal kleine ambachtelijke winkeltjes. Er zat ook een chocolade fabriek die van rauwe bonen overheerlijke chocolade maakt. Helaas hielp deze heerlijke walm niet bij het ruiken aan wijn, zeker niet als alle fruit tonen worden overstemd door de dikke zwoele lucht van warme cacao.
De volgende dag kregen we voor de laatste keer les als voorbereiding op ons examen, dit vond plaats op het terrein van de Cape Wine Academy in Stellenbosch. De naam is imposanter dan het gebouw maar dat is niet representatief voor de kwaliteit van onderwijs en moeilijkheidsgraad van de examens. Het was een lange dag en een strenge docente, waar veel van geleerd hebben. Ze heeft haar best gedaan te zorgen dat alle schoonheidsfoutjes er uit gestreken waren voordat we ons examen zouden maken. De dag erop hebben we ons examen gemaakt. Gelukkig was dit voor ons beide succes vol, de gehele dag na het examen was er een gespannen sfeer, maar rond 19:00 ’s avonds kwam het verlossende telefoontje. Dit was gelukkig voor ons een positief resultaat maar helaas niet voor iedereen, zelfs na de herkansing twee dagen later waren twee van onze wijngenoten nog niet gediplomeerd. Hopelijk zullen ze dit in Nederland spoedig verbeteren.
De rest van de week hadden wij vakantie, en hebben we lekker genoten van het uit eten gaan en we hebben veel wijnhuizen bezocht. Vaak was het niet heel interessant aangezien we geen antwoord kregen op onze kritische vragen. Bij twee wijnhuizen: Spier en Hidden Valley werden we rondgeleid door de wijnmaker (in Spier’s geval door een van de wijnmakers) dit was erg leuk. Onze nieuwsgierigheid werd bevredigd en iedere vraag werd uitgebreid beantwoord. We mochten zelfs wijnen uit de tonnen proeven wat altijd een leuke ervaring is. Over tonnen gesproken, we zijn ook naar Van Ryn’s geweest. Een van de eerste Brandy stokerijen van Zuid Afrika. Prachtig gebouw, lekkere Brandewijn ondanks dat het acht uur ’s ochtends was. Het enige nadeel was dat het rondleidings- en proeverij personeel als middelmatige acteurs hun script af speelden. Op iedere diepere vraag gaven ze een antwoord die totaal buiten de context stond. Dit alles werd goed gemaakt door één man, de Cooper. Helaas zijn we zijn naam vergeten, maar het bijzondere aan dit bedrijf is dat ze meerdere Coopers in dienst hebben. Uiteraard heeft de setting waar in hij zijn vakmanschap presenteert een hoog Efteling/Disneyland gehalte en voelt het eerst als kwakzalverij. Maar zodra hij klaar is met de introductie en laat zien hoe een wijnvat gemaakt wordt, is al die achterdocht verdwenen. Zulke vaardigheid kun je niet faken. Het is een prachtig ambacht om te zien en om meer over te leren, we hebben vaak in boeken gelezen hoe een ton gemaakt word maar om het te zien is een compleet ander verhaal. Helaas is een deel van de productie over genomen door machines en vormen de ambachtslieden de duigen en het ijzer niet meer zelf. Het in elkaar zetten en toasten van het hout is tot op heden niet mogelijk voor een machine. Een leuk weetje is dat iedere cooper in Zuid-Afrika zijn eigen melodie heeft die hij speelt als hij de laatste ringen om het vat vast zet, zodat het ondersteunende personeel het vat komt ophalen en nieuw materiaal komt brengen. Een feestelijke Afrikaanse ‘touch’ dat de arbeid gedaan is. Heel mooi om te zien en horen.
Zoals eerder gezegd zijn we onderweg naar huis, op dit moment zitten we in het vliegtuig naar Amsterdam vanaf Istanbul. Het heeft toch iets langer geduurd dan verwacht om dit verhaal te typen. Bedankt dat jij, jullie, U en iedereen dit gelezen hebben. Het is bijzonder, verbazend en vleiend dat zoveel mensen geïnteresseerd zijn in wat we mee maken. Bedankt voor het trouwe lezen en bedankt voor het lezen van ook dit lange verhaal. Hoe lang de verhalen ook zijn en hoe goed we het proberen te weerspiegelen, de echte ervaring kun je alleen zelf op doen.
Dit was ons Afrika avontuur and we are quite ready for another one!
Heel veel liefs,
Martin & Daniëlle
-
03 December 2016 - 21:40
MAM :
Wat een mooie verhalen weer. Het is 1 van de hele vele avonturen die jullie nog samen gaan beleven . Maar ondertussen vind ik het wel fijn dat jullie er weer even zijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
